...

Voor wie zich bezorgd afvraagt of ik hier nu heen gegaan ben om vakantie
>> te vieren i.p.v. te werken, kan ik gerust stellen. Dat noemen we
>> acclimatiseren! Woensdagmorgen hebben we de introductie gehad.
Mr..Viet heeft zijn verhaal verteld hoe hij tot deze projecten is gekomen. Heel bijzonder: zijn vader en broer zijn omgekomen bij een bombardement.Zijn moeder was 7 maanden zwanger van zijn zus die nu voor ons kookt. Hij was toen een baby van 1 jaar oud. Hij is door de bom meters ver weggeslingerd en kwam in een rijstveld terecht. Zijn moeder werd de andere kant op geslingerd. Door een helicopter is zij opgepikt. Doordat hij huilde hebben ze hem gevonden en in een tehuis ondergebracht. Zijn moeder was geestelijk helemaal in de war maar uiteindelijk heeft ze hem weerteruggevonden en zijn ze weer herenigd. Welnu hij is op latere leeftijd gaan studeren en wilde iets betekenen voor weeskinderen. In 2004 is er een stichting opgezet. Door internet op te gaan en te vragen om volunteers en donaties e.d is de bal gaan rollen. Er zijn contacten met een Duitse, Zweedse en Nederlandse organisatie. Op dit moment zijn er twee Zweedse dames Lina en Lina, waarvan de ene van Vietnamese afkomst is. We wonen in het Volunteerhouse.

Er zijn twee programma's: The English Teaching Program en The Orphanage Program, waar ik voor gekozen heb. Het laatste houdt in het: Da Nang Red Cross Baby Orphanage: in dit weeshuis wonen circa 15 baby's die geen ouders/ familie meer hebben. Sommige hebben een geestelijke/lichamelijke beperking. Tam KY Peace Village: Een opvangcentrum dat onderdak geeft aan 40 gehandicapte kinderen. Heel divers zowel op het geestelijk als lichamelijk vlak, autisme/polio om maar iets te noemen. Hier wonen ook bejaarde mannen en vrouwen. Een hele bijzondere wereld die niet te vergelijken is met onze leefwereld. Iemand vroeg laatst: heb je je westerse bril al afgezet? Dat zegt al genoeg. Er valt ook nog een Kindergarten onder en verderop in de bergen nog het Tam Ky Orphanage. Woensdagmiddag zijn we gaan kennismaken en in het Red Cross Baby house aan de slag gegaan. Ondersteuning van het vaste personeel, wat 4 dagen 24 uur werkt en 1 dag vrij is. Er is gewoon te weinig personeel en het is erg intensief. Donderdagmorgen aan de slag met de gehandicapte kinderen en donderdagmiddag en vrijdagmorgen in de Red Cross baby Orphanage. Zo dit is wel een hele berg informatie en de serieuze kant van de zaak. Maar zoals bij alle projecten in de wereld is er geldgebrek. Vietnam is een land in ontwikkeling en zit te springen om kennis. Het is een 24 uurs economie en het is vaak een harde overlevingsstrijd. Dat hebben we wel gemerkt het afgelopen weekend in Hue,toen we een boottocht over de Parfumrivier wilden maken. Maar later meer daarover.