Bijpraten

Hallo allemaal,
We zijn al weer aan de vierde week begonnen. De tijd vliegt hier,maar we beleven ook zo ontzettend veel.
In het Social Center hebben we op initiatief van Dia de oude dametjes verwend met een handmassage en nagels lakken.Geweldig, ze wilden bijna allemaal en waren apetrots op hun prachtige nagels, die ze misschien nog nooit van hun leven hadden gehad, want de tenen moesten ook gekleurd worden.
Het valt ook op hoe soepel de meeste van hen zijn. Doordat ze veel gehurkt hebben gezeten, kunnen ze met gemak hun benen optrekken als ze op een stenen bankje gaan zitten. Nou dat ken ik
van onze oudere generatie wel anders.

Vietnam is een heel speciaal en bijzonder land. Het eten is een cultuur. Altijd verse groente en veel soorten rijst, niet alleen de korrelrijst maar zoveel andere producten. Vanaf plaatjes ken ik de vrouwen die met hun speciale hoed op werken op de rijstvelden en dan gebeurt het in eens dat je op je fiets als je tussen de rijstvelden doorrijdt, een onderdeel van dat plaatje wordt. (bent geworden)
Dit land moet je ondergaan en beleven. Het allereerste wat je moet doen is: je westerse bril afzetten. Zeker nu we toch eigenlijk de onderkant van deze samenleving leren kennen met
veel sappelen en armoede. Maar daar staat tegenover de rijkdom aan geuren en kleuren,(Rita W. Ik weet nu precies wat je bedoelt)en vooral de vriendelijkheid. Maar ook de flexibiliteit van dit volk. Trotseren van oorlogen en overheersingen en Tzunamies.
Het overkomt ze en na afloop staan ze weer op, schrapen hun handeltje weer bij elkaar en beginnen weer opnieuw. En dat gaat niet op onze westerse manier. Ik weet dat er een aantal onder ons zijn die graag eens een emmer sop zouden willen pakken. Daar moet je hier niet eens aan denken en beginnen. Zo werkt het hier niet. Ze kunnen heerlijk koken, zijn netjes en schoon op zichzelf maar kijk niet gek op als er een muis bijna over je blote voeten loopt. ( lach me maar uit) hoort bij het huisraad. Vuilnis wordt in kleine zakjes langs de kant gezet en wordt opgehaald met een handkar waarop een afvalcontainer staat. Zo ben je de hele dag bezig, want alles wordt op straat gegooid.

In het Social Center woont Tan. Hij heeft polio gehad en rijdt in een rolstoel. We hebben heel veel lol samen. Tan is erg leergierig en hij wil graag Engels leren en spreekt het ook, een behoorlijk beetje. Ik mocht met hem aan het werk gaan en zo langzamerhand is er steeds meer belangstelling. Ze kijken mee in het boek met Hollandse plaatjes. Een van de weinige afleidingen op een dag. Voor mij is de tijd hier dan ook zo voorbij. Eerst wandelen met de kinderen in de rolstoel. Daarna met Tan bezig zijn en de vrouwen gym. Maar wat het allerbelangrijkste hier is, is het eten.

Afgelopen donderdag heeft mr. Viet ons meegenomen naar een meeting, die om half negen begon!! Er is hier in Da Nang een centrum geopend voor de 3e generatie Napalm slachtoffer(tje)s, met steun van fondsen en bedrijven. Er werken hier mongoloïde oudere kinderen in een naaiatelier waar ze allerlei dingen maken en ze krijgen hier onderwijs. Er zijn nog veel lichamelijk en geestelijk gehandicapten, stagnatie in de groei noem maar op en dat alles door de eerder genoemde Napalm. Je komt hier ook alleen als je een geschiedenis hebt. Dat het zo'n lange nagalm had, wist ik niet. Je mag hopen dat dit centrum mede bijdraagt tot acceptatie van gehandicapten. Want ze worden hier nog altijd weggestopt. Een begin is er in ieder geval.

Vrijdag zijn we nog eens weer naar Hoi An afgereisd. De cookingclass was heel erg leuk en we hebben heerlijk gegeten van de door ons zelf klaargemaakte gerechten: Fish in bananaleaf- Green Papaya salad- Fried Spring Rolls en Fried Wonton. Het voorbereiden is meer werk en kost meer tijd dan het hele koken.

We hebben trouwens aardig wat belangstelling. Vanaf de eerste dag kwamen ouders met hun kinderen om hello te zeggen. Na- en aangestaard worden hoort er allemaal bij, want we zijn:
Blond Blank Westers
Het ideaalbeeld hier. Menig keer zijn we al gefotografeerd. Of er wordt ons gevraagd of we samen met vriendin/ vrouw op de foto willen. Bij de Meeting werden ook diverse camera's op ons gericht. Nooit gedacht dat ik op deze leeftijd nog es zoveel gevraagd zou worden om te poseren. Ik denk dat ik maar aan een nieuwe carrière begin.
Wat dat blank betreft: bodylotion koop je hier alleen maar met whitner beschermingsfactor 50. De mondkapjes zijn er om het gezicht te beschermen tegen de zon (om niet bruin te worden). Jassen zijn er met onderaan de mouw een overkapping zodat je handen op de scooter niet aan het zonlicht worden blootgesteld.
Het was dan ook een heel gezoek om een normale bodylotion te vinden.
Voorlopig moeten jullie het hier even meedoen. Wordt vervolgd!